به گزارش شرق، در روزی که تیم ملی فوتبال ما با تیم ملی تانزانیا دیدار کرد و برای بازی دوستانه کاروانی از افراد مختلف به دوبی سفر کرده بودند، تیم ژاپن در مسابقه‌ای دوستانه موفق شد برزیل را شکست دهد. این یعنی از الان باید از آینده فوتبال در آسیا ترسید. کامبک ژاپن مقابل برزیل، آن‌هم در حالی که نیمه اول ۲ بر صفر عقب بودند و با نتیجه ۳ بر ۲ بازی را بردند، یعنی این واقعیت تلخ که ما دیگر بهترین تیم آسیا نیستیم و در آینده هم نخواهیم بود. دیگر تیم آسیایی کره جنوبی هم با دو گل پاراگوئه را شکست داد تا ما با کم‌بینی خودمان، ذره‌ذره و به‌تدریج راه قهقرا را در پیش بگیریم. بله ما هم از شرایط و اوضاع و احوال مالی و سیاسی کشورمان خبر داریم، در سرزمین دیگری زندگی نمی‌کنیم و اتفاقا بیشتر از مدیران فدراسیون فوتبال سختی‌های اجتماعی را لمس می‌کنیم و بیشتر برای رسیدن به آنچه می‌خواهیم تقلا می‌کنیم، ولی آیا تانزانیا حریفی است که ما با آنها بازی کردیم؟
حالا که در این شرایط اقتصادی و سیاسی قرار داریم و حتی نمی‌دانیم راه برون‌رفت از آن چیست، این‌قدر فوتبال و علاقه‌مندان را نازل و کم نبینیم. بیایید تصور کنیم روز گذشته هواداران ژاپنی چه لذتی را تجربه کرده‌اند؟ فوتبال با خود نشاط اجتماعی می‌آورد. اتفاقا این جمله لقلقه زبان همه تئوریسین‌هایی است که برای شکست‌های فوتبال، دنبال توجیهی مناسب می‌گردند. این لذت را مقایسه کنید با نتایجی که تیم ملی فوتبال ایران در بازی‌های تدارکاتی کسب می‌کند. با دست خودتان مخاطب فوتبال را فراری دادید. با نمایش‌های ناامیدکننده خود، مخاطب را از دیدن فوتبال بیزار کرده‌اید. این مردم همان مردمی هستند که روزی از سر و کول هم برای دیدن بازی‌های فوتبال بالا می‌رفتند؛ چه کرده‌اید که خبر ندارند تیم مورد علاقه‌شان چه روزی بازی دارد. تکلیف تیم ملی که مشخص است. اگر خوب باشید، اگر ساختار درستی داشته باشید، اگر دست‌های اضافی را از فوتبال کوتاه کنید، باور کنید بازی با تیم‌های بزرگ دنیا آرزویی دست‌نیافتی برای ما هم نمی‌شود. شاید شما به یاد نداشته باشید، ولی به‌خوبی به خاطر داریم که یک زمانی تیم ملی آلمان برای گرامیداشت درگذشتگان زلزله بم به ایران آمد و صدها هزار تماشاگر را به ورزشگاه کشاند.
جام جهانی از آنچه فکر می‌کنید نزدیک‌تر است. ما از همین الان می‌دانیم چه اتفاقی قرار است رخ دهد. ای کاش شما هم مثل ما فکر می‌کردید. کاش همان چشم‌اندازی را که ما می‌دیدیم، شما هم می‌دیدید. بلکه اندکی ترس و خوف شما را هم می‌گرفت. بلکه شما هم از خیر تیم‌های آسیای مرکزی می‌گذشتید و از یکی، دو تیم شاخص برای بازی‌های دوستانه دعوت می‌کردید. کاش دلسوزی برای این فوتبال پیدا می‌شد. ما که کاری از دست‌مان ساخته نیست، فقط نشسته‌ایم و فخر و بزرگی دیگر آسیایی‌ها را می‌بینیم. شما هم به بازی مقابل روسیه افتخار کنید؛ همان مسابقه‌ای که خود روس‌ها هم به آن نمی‌نازند و بازیکنان ایران را توریست می‌خوانند نه فوتبالیست.